نظام‌ رتبه‌بندی آکادمیک دانشگاه‌های جهان یا شانگهای از سال ۲۰۰۳ دانشگاه‌ها را در سطح جهان، قاره و کشور رتبه‌بندی می‌نماید. این رتبه‌بندی بر مبنای شاخص‌های کمی بوده و سالانه بیش از ۱۲۰۰ دانشگاه جهان را براساس سطح آموزش، سطح اعضای هیئت علمی، تولیدات علمی و اندازه دانشگاه مورد ارزیابی قرار داده و نتایج مربوط به ۵۰۰ دانشگاه برتر جهان را منتشر می نماید. منبع گردآوری داده‌های نظام رتبه‌بندی شانگهای وب سایت جایزه نوبل، وب سایت مدال فیلدز، پژوهشگران پر استناد موسسه تامسون رویترز، پایگاه استنادی وب علوم و پرسشنامه پر شده توسط دانشگاه‌ها است. شاخص‌های مورد استفاده در این نظام عبارتند از:

شاخص تولید:
سطح آموزش دانشگاه‌ها: 
 تعداد فارغ‌التحصیلان برنده جایزه نوبل یا مدال فیلدز (۱۰ درصد)

سطح اعضای هیئت علمی دانشگاه‌ها: 
تعداد اعضای هیئت علمی برنده جایزه نوبل یا مدال فیلدز (۲۰ درصد)
 پژوهشگران پراستناد (۲۰ درصد)

تولیدات علمی دانشگاه‌ها: 
تعداد مقالات منتشر شده در مجلات نیچر و ساینس (۲۰ درصد)
تعداد مقالات نمایه شده در نمایه استنادی علوم و علوم اجتماعی (۲۰ درصد)

اندازه دانشگاه:
عملکرد پژوهشی دانشگاه براساس تعداد دانشجو و اعضای هیئت علمی(۱۰ درصد)